Grondsteen

Op 18 oktober was het zover. De eerste stappen in het nieuwe gebouw mochten worden gezet. Niet alleen door de collega’s, maar ook door de kinderen. Met z’n allen, vanuit het oude gebouw, over de brug, naar het nieuwe gebouw. Naar de nieuwe school, waar we de komende decennia gaan leren en leven met elkaar. Niet om er alvast les te krijgen, of de lokalen te inspecteren, maar om iets bijzonders met elkaar te doen: de grondsteen in het hart van onze school leggen.

Twee leerlingen hadden de eer om dit te mogen doen. Marwa uit de onderbouw en Jens uit de hoogste klas. Samen werd ze twee weken geleden al uitgelegd hoe dit in z’n werk zou gaan. Zij waren ook als enige kinderen op de hoogte van dit ceremoniële gebeuren, zodat niemand ze zenuwachtig kon maken. Toen iedereen de centrale hal inliep, keek ieder kind de ogen uit natuurlijk. De ogen werden even heel groot, en alle monden gingen open. Wat een enorme centrale hal, en wat een prachtige kleuren en wat een licht! “Kapot hard…” zeiden wat stoere jongens koelbloedig, en “Ohhhh…meester, wat is dit mooi!!!!” zeiden vele andere kinderen. Maar iedereen was met stomheid geslagen, zo bijzonder.

Toen iedereen een plekje gevonden had, en de rust wat begon in te dalen, begon meester Jos te spreken. Sommige kinderen waren nog een beetje onrustig, omdat ze het stiekem ook best heel spannend vonden. Er waren ook een aantal oud-collega’s komen kijken, alsmede het hoofd van het VMBO van het VOvA (mevrouw Neuhaus), en natuurlijk ook wat kopstukken van het bouwbedrijf. Niet alleen maar vertrouwde gezichten dus! Dat het spannend was, was duidelijk voelbaar. Meester Jos vertelde kort over het proces van de afgelopen jaren; hoe we tot dit punt zijn gekomen; waarom het zo bijzonder is dat we die ochtend met elkaar daar waren. Er werd een lied gezongen met de kinderen. Maar toen was het zover. Jens en Marwa mochten naar voren komen en de koperen dodecaëder (prachtig gemaakt door meester Marc) met handschoenen vastpakken en in de grond laten zakken van onze nieuwe school. Op een bedje van turf, samen met drie helften van drie prachtige stenen. De andere helften zijn in handen van Maria Uffink, Geeske Verbree en Roel Regter. Een drietal met een belangrijke rol in de geschiedenis van de Tobiasschool.

Toen de grondsteen lag, klonk er applaus. Een hard applaus, en terecht. Want wat hebben we hier naar verlangd en hard voor gestreden. Toen de steen eenmaal lag, ging iedereen weer terug naar het gebouw aan de Poeldijkstraat. De laatste loodjes, zo zou je het mooi kunnen omschrijven. Even kijken naar wat voor moois ons te wachten staat, en daarna de laatste stukjes werk verzetten, voordat de nieuwe school weer ons definitieve huis gaat worden.

Laat de herfst van 2015 maar komen…